Αυτή η εικονική « αυτοσυνέντευξη » είναι στην πραγματικότητα μια συγχώνευση κομματιών συζητήσεων και σκέψεων που έχω μοιραστεί με φίλους και φοιτητές μου, στην πάροδο του χρόνου…

Ε: Ας ξεκινήσουμε με μια προσωπική ερώτηση: Πόσων…..?
Α: Ωχ… χμ… δύσκολη αρχή… δεν θυμάμαι… έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε που γεννήθηκα…

Ε: Τι σημαίνει η ηλικία για εσάς;
Α: Συσσώρευση εμπειριών… Η διάρκεια ζωής δεν μετριέται σε μονάδες ετών αλλά σε μονάδες εμπειριών… Όσο περισσότερες εμπειρίες έχετε τόσο μεγαλύτερη είναι η ζωή σας…

Ε: Ποια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του χαρακτήρα σας;
Α: Υπομονή, επιμονή και πάθος…

Ε: …και τα κύρια ελαττώματά σας;
Α: Τα ίδια…

Ε: Αν μεταφέρατε τη ζωή σας 20 χρόνια πίσω, τι θα θέλατε να αλλάξετε;
Α: Ευτυχώς, αυτό είναι αδύνατο….

Ε: Γιατί λέτε «ευτυχώς»;
Α: Γιατί, μάλλον δεν θα απέφευγα να κάνω ακόμη περισσότερα λάθη από όσα έχω κάνει ως τώρα…

Ε: Πόσα λάθη έχετε κάνει στη ζωή σας;
Α: Όλη μου η ζωή είναι μια αλυσίδα από τραγικά και υπέροχα λάθη…

Ε: Τι είναι ένα «υπέροχο λάθος»;
Α: Αυτό για το οποίο νιώθω ευτυχής που το έκανα…

Ε: …και ποιο είναι το πιο «τραγικό» από τα λάθη σας;
Α: Αυτό που δεν έχω κάνει ακόμα…

Ε: Έχετε υποφέρει από λάθη σας;
Α: Φυσικά… Έχω υποφέρει πολύ…
Ωστόσο, μαθαίνουμε από τα λάθη μας… Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η ζωή μας διδάσκει πως να τη ζούμε…

Ε. Έχετε πληγώσει ανθρώπους με λάθη σας?
Α. Αναπόφευκτα, Ναι… Όμως αυτό που δεν μπορώ να διαχειριστώ είναι το να νιώθουν πληγωμένοι πολύ αγαπημένοι μου άνθρώποι για τραγικά “λάθη” που δεν έχω κάνει… αντί να με λατρεύουν για υπέροχα λάθη που έχω κάνει…

Ε. Πως γίνεται να πληγώνεται κάποιος από “λάθη” που δεν κάνατε?
Α. Όταν λανθασμένα πιστεύει και μου χρεώνει λάθη που δεν έχω κάνει…

Ε. Μα αυτό είναι παιδαριώδες άδικο…
Α. There you are…

Ε: Ζητάτε να σας συγχωρέσουν οι άλλοι για λάθη σας που τους πλήγωσαν?
Α: Δεν ζητάω συγχώρεση… Αναγνωρίζω τα λάθη μου, αναλαμβάνω την ευθύνη μου για αυτά… και εκφράζω την ειλικρινή μου συγγνώμη… Μια συγγνώμη θεραπεύει δυο ψυχές… αυτού που έβλαψε και αυτού που βλάφθηκε...

Ε: Συγχωρείτε τους άλλους για λάθη τους που σας έβλαψαν?
Α: Βαριά λέξη η συγχώρεση… «Το σφάλλειν ανθρώπινον, το συγχωρείν Θείον»…
Δε αναλαμβάνω ή αναθέτω σε άλλους ρόλο Θεού για να απαλύνω την δική μου ψυχή… Είναι πολύ εγωιστικό…

Ε: Υπάρχουν “ασυγχώρητα” λάθη? Δηλαδή λάθη για τα οποία δεν γίνεται αποδεκτή η συγγνώμη?
Α: Ναι… Είναι αυτά για τα οποία δεν εκφράζεται συγγνώμη...

Ε: Ποια συμπεριφορά απεχθάνεστε περισσότερο;
Α: Την αχαριστία – την παντελή έλλειψη ευγνωμοσύνης…

Ε: Έχουν υπάρξει αχάριστοι στην ζωή σας;
Α: Φυσικά, είναι αυτή που δεν μου αναγνωρίζουν το πόσο έχουν ωφεληθεί από εμένα, καθώς και αυτή που δεν θα μου συγχωρήσουν ποτέ το πόσο με έχουν βλάψει…

Ε: Τι θα συμβουλεύατε τον γιο σας;
Α: Να είναι αυθεντικός, αξιοπρεπής και δίκαιος, και να ταξιδέψει πολύ… να γίνει πολίτης του κόσμου…

Ε: Τι εντολή θα δίνατε στο γιο σας
Α: Κατά τον Καζαντζάκη, “είναι χρέος μου  να δώσω στο γιο μου τη μεγάλη εντολή να με ξεπεράσει”… Ωστόσο, δεν μπορώ να το κάνω αυτό… Αντίθετα, θα του έλεγα να μην δέχεται ποτέ εντολές…

Ε: …κάποια οδηγία για το ποιο δρόμο να πορευτεί στην ζωή του;
Α: Θα του έλεγα τους στοίχους του Antonio Machade που άρεσαν πολύ στον Μιχάλη: “Διαβάτη είναι τα ίχνη σου ο δρόμος και τίποτα παραπάνω… Διαβάτη, δρόμος δεν υπάρχει… τον δρόμο τον φτιάχνεις περπατώντας… Περπατώντας φτιάχνεις το δρόμο… και μόλις γυρίσεις το βλέμα σου πίσω βλέπεις το δρόμο που δεν θα ξαναπερπατήσεις…“

Ε: Τι εύχεστε για τον γιο σας;
Α: ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΓΙΗΣ… Σωματικά και ψυχικά υγιής …
και να ακολουθήσει τη συμβουλή μου… να ταξιδέψει και να απολαύσει την ομορφιά του πλανήτη…

Ε: Τι είναι η ομορφιά για σας;
Α: Ομορφιά είναι ό,τι δονεί την ψυχή… Ομορφιά είναι άφωνη ευγλωττία της φύσης …και η φύση είναι το χειρόγραφο του Θεού. Ομορφιά είναι το 1,618 του Fibonacci, που εμφανίζεται σε ολόκληρο το συνεχές, από τα άτομα έως τους γαλαξίες…  Ωστόσο, πρέπει να είμαστε ζωντανοί για να υπάρχει ομορφιά… Ομορφιά δεν υπάρχει αν δεν υπάρχουν δύο μάτια για να την αντικρίσουν και να την απολαύσουν…

Ε: Ποιο είναι το motto σας;
Α: «Μη σταματάς»… ό,τι κι αν συμβεί γύρω σου, συνέχισε την πορεία σου και μην αποσπάσαι… μείνε συγκεντρωμένος στον στόχο σου… «Αν δεν κοιτάς εκεί που πας, θα πας εκεί που κοιτάς»…

Ε: …κάποιο άλλο από τα mottos σας;
Α: Έχω πολλά mottos που καθοδηγούν τη ζωή μου… Ένα απόφθεγμα που είχα υιοθετήσει ως motto μου όταν ήμουν νέος και με έχει επηρεάσει έντονα, λέει: «Ήμουν λυπημένος γιατί δεν είχα παπούτσια μέχρι που είδα κάποιον χωρίς πόδια»… Αυτό το motto με δίδαξε «αντί να παραπονιέμαι για αυτά που θέλω αλλά δεν έχω, να είμαι ευτυχής για αυτά που δεν θέλω και δεν έχω»…

Ε: Τι είναι για σας η ευτυχία;
Α: Χμμ, υπάρχουν τόσα πολλά αποφθέγματα για την ευτυχία… Μου αρέσει αυτό που λέει ότι «Το να κάνεις αυτό που σου αρέσει είναι ελευθερία, ενώ το να σου αρέσει αυτό που κάνεις είναι ευτυχία»… Δεν ξέρω αν αυτό ή ποιο άλλο την περιγράφει καλύτερα,… αλλά συμφωνώ με τον Σωκράτη που είπε ότι «Η ευτυχία ανήκει σε αυτούς που ζουν λιτά»…

Ε: …και τι είναι η δυστυχία για εσάς;
Α: Αναμφίβολα, «Δυστυχία είναι η αέναη επιδίωξη της ευτυχίας»…

Ε: Πώς ξέρετε αν κάποιος είναι ευτυχισμένος;
Α: Συνήθως οι ευτυχισμένοι άνθρωποι χαμογελούν και γελούν…

Ε: Εσείς συνηθίζετε να γελάτε ή να χαμογελάτε;
Α: Γελώ κατά καιρούς… Χαμογελώ αρκετά συχνά… σχεδόν πάντα…

Ε: Τι σας κάνει να χαμογελάτε ή να γελάτε;
Α: Ο γιος μου με κάνει να χαμογελώ… η σύζυγός μου με κάνει να γελώ…

Ε: Χμμ… Μπορείτε να το εξηγήσετε αυτό;
Α: Ο γιος μου είναι στο μυαλό μου… Η σύζυγός μου είναι στη ζωή μου… και οι δύο είναι στην καρδιά μου…

Ε: Πόσο σημαντικός είναι ο γιό σας στη ζωή σας
Α: Ο γιό μου είναι η απόδειξη της ύπαρξης μου… είναι το ίχνος από το διάβα μου στον πλανήτη…

Ε: Ποιος είναι ο καλύτερος δάσκαλός σας;
Α: Ο γιος μου…

Ε: !!!!… Ο γιος σας;!.. Περίμενα το αντίθετο!! Τι σας έχει διδάξει;
Α:  Άμα τη γέννησή του με έκανε σοφότερο… Χάρη σε αυτόν, συνειδητοποίησα τι είναι η ζωή και πόσο σημαντική είναι η ζωή…

Ε: …τι είναι η ζωή και πόσο σημαντική είναι;
Α: Η ζωή είναι η εξαίρεση του συμπαντικού κανόνα που πασχίζει να γίνει ο κανόνας…

Ε: Τι εννοείτε;
Α: Ο κανόνας του σύμπαντος είναι ο θάνατος… Αυτόν περιγράφουν οι δυο παγκόσμιες αρχές της Θερμοδυναμικής που μιλούν για τις τάσεις των συστημάτων προς «υψηλή εντροπία» (αποδιοργάνωση) και «χαμηλή ενέργεια»… Η ζωή αντιτίθεται πεισματικά σε αυτές τις παγκόσμιες αρχές της Θερμοδυναμικής… Ένα ζωντανό σώμα είναι ένα σύστημα που αυξάνει την ενέργεια του και συγχρόνως τείνει να παραμένει υψηλά οργανωμένο (μειώνει την εντροπία του)… Με το θάνατο το σώμα αποδιοργανώνεται (αύξηση εντροπίας) και χάνει την ενέργεια του…

Ε: Πως το καταφέρνει αυτό;
Α: Με πεισματική επιμονή… Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσο πεισματικά η ζωή κατάφερε να εγκατασταθεί στη γη όταν η γη ήταν αφιλόξενη για ζωή; Έχετε ποτέ προσέξει πόσο πεισματικά κάποια φυτά αναπτύσσονται πάνω σε αφιλόξενους βράχους; Έχετε συνειδητοποιήσει ποτέ ότι ζωή υπάρχει ακόμα και κάτω από τις πιο αφιλόξενες συνθήκες εξαιρετικά υψηλής πίεσης, ψύχους και σκότους στην άβυσσο (στους πυθμένες των ωκεανών);
Αυτή είναι η ζωή…

Ε: …και πόσο σημαντική είναι η ζωή;
Α: Η ζωή είναι ανεκτίμητη και ως τέτοια πρέπει να την αντιλαμβανόμαστε… Η γη είναι το μόνο μέρος του σύμπαντος που γνωρίζουμε ότι υπάρχει ζωή… Αν μπορούσατε να δείτε τη γη από πολύ μακριά, από το απώτερο σκοτεινό διάστημα του θανάτου, θα συνειδητοποιούσατε τι είναι η ζωή και πόσο σημαντική είναι…

Ε: Ποιος είναι ο σκοπός της Ζωής;
Α: Ο σκοπός της «ζωής γενικά» είναι η αυτοεξάπλωσή της, η διαιώνισή της και η κυριαρχία της πάνω στο θάνατο… 

Ε: Ποιος είναι ο σκοπός της «ανθρώπινης ζωής»;
Α: Ο σκοπός της ανθρώπινης ζωής είναι η  δημιουργία. Βρίσκει την κορυφαία έκφρασή της στη  δημιουργία μιας νέας ζωής…

Ε: Ποιος είναι ο καλύτερος δάσκαλος ζωής για σας εκτός από τον γιο σας;
Α: Ο Μέντοράς μου… Δεν μου μίλησε ποτέ για τη ζωή… αλλά ποτέ δεν έμαθε πόσα μαθήματα ζωής πήρα από αυτόν… Αυτός είναι ο τρόπος που τον θυμάμαι…

Ε: Πώς θα θέλατε να σας θυμούνται οι άλλοι;
Α: Δεν ξέρω πως να με θυμούνται οι άλλοι αφότου θα έχω γίνει παρελθόν… Ωστόσο, «δεν θέλω να με θυμούνται λάθος άνθρωποι για λάθος λόγους»…

Ε: Τι είναι παρελθόν για εσάς;
Α: Παρελθόν είναι η πραγματωθείσα πραγματικότητα… Παρελθόν είναι ένα ασπρόμαυρο βίντεο ή μια φωτογραφία σέπια… Παρελθόν είναι οι εμπειρίες μας… Παρελθόν είναι οι αναμνήσεις μας… Το παρελθόν είναι καταγεγραμμένο και αμετάβλητο…  

Ε: …και τι είναι μέλλον;
Α: Μέλλον είναι η εν δυνάμει πραγματικότητα… Μέλλον είναι μια έγχρωμη φωτογραφία ή βίντεο που περιμένει να καταγραφεί… Το μέλλον είναι χωρίς σύνορα και εμπειρίες… Είναι η αχαλίνωτη φαντασία… Μέλλον είναι όταν ονειρευόμαστε ξύπνιοι…

Ε: …και, τώρα, τι είναι παρόν για εσάς;
Α: Το παρόν είναι η πραγματική ζωή…που ροκανίζεται ανελέητα από τις αναμνήσεις του παρελθόντος και τις αγωνίες του μέλλοντος… Το παρόν είναι το ορατό μέλλον… Το παρόν είναι το επόμενο αιώνιο εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου… Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον προβληματισμό του γιου μου, όταν ήταν περίπου 6 ετών… Προσπαθούσε να κατανοήσει την έννοια του «παρόντος» και αναρωτώμενος μου ζήτησε να επιβεβαιώσω τον προβληματισμό του: «Μπαμπά, το “παρόν” δεν υπάρχει… έτσι δεν είναι;… γιατί πριν τελειώσουμε να πούμε τη δισύλλαβη λέξη “παρόν” αυτό έχει ήδη γίνει “παρελθόν”… σωστά;…»…

Ε: Είπατε ότι “Το παρόν είναι το επόμενο αιώνιο εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου”, τι εννοείτε;
Α: Αυτό είναι η σχετικότητα του χρόνου…

Ε: Θα μπορούσατε, παρακαλώ, να το εξηγήσετε περισσότερο;
Α: Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω με ένα ανέκδοτο…
Ήταν ο προσευχόμενος που μιλούσε στον Θεό…
Προσευχόμενος: Θεέ μου, ένα λεπτό δικό μας πόσος χρόνος είναι για σένα;
Θεός: Ένα εκατομμύριο χρόνια…
Προσευχόμενος: ωωω!!!
Προσευχόμενος: Θεέ μου, 1€ δικό μας πόσα € είναι για σένα;
Θεός: Ένα εκατομμύριο €…
Προσευχόμενος: ωωω!!!…. και, αφού έκανε κάποιες δεύτερες σκέψεις…
Προσευχόμενος: Θεέ μου, μου δίνεις, σε παρακαλώ, 1€!
Θεός: Φυσικά… περίμενε ένα λεπτό…

Ε: Είπατε επίσης ότι “το παρόν είναι η πραγματική ζωή” και ταυτόχρονα ότι “το παρόν δεν υπάρχει”, σωστά; Πώς συμβαίνει αυτό; Με μπερδέψατε…
Α: Χμ… Και εγώ μπερδεμένος είμαι!!… Και πώς να μην είμαι μπερδεμένος όταν ο ίδιος ο Einstein έχει πει ότι «Η διάκριση μεταξύ παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος είναι μόνο μια πεισματικά επίμονη ψευδαίσθηση»…

Ε: Τι σας εξιτάρει περισσότερο;
Α: Η έννοια της ζωής στον καμβά του απείρου του χώρου και της απροσδιοριστίας του χρόνου…

E: Τι είναι για εσάς το ποτήρι, μισογεμάτο ή μισοάδειο;
A: Είμαι από τη φύση μου συγκρατημένα αισιόδοξο άτομο… Η αισιοδοξία είναι μαγνήτης ευτυχίας, που έλκει καλά πράγματα και καλούς ανθρώπους… ωστόσο, συχνά αποδεικνύεται ότι «ο απαισιόδοξος είναι ένας καλά ενημερωμένος αισιόδοξος» που γνωρίζει καλύτερα… Εξάλλου και οι δύο έχουν φανεί χρήσιμοι στην κοινωνία… «ο αισιόδοξος ανακάλυψε το αεροπλάνο …και ο απαισιόδοξος το αλεξίπτωτο»…

Ε: Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Α: Θαυμάζω πολλά ιστορικά πρόσωπα… Δεν ταυτίζομαι με κανένα από αυτά….

Ε: Αν σας δινόταν η ευκαιρία να δειπνήσετε με ένα άτομο, εν ζωή ή μη, ποιο θα ήταν και γιατί;
Α: Δεν ξέρω… Αυτό δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου… Χμμ… Σκέφτομαι, τώρα, φωναχτά… Θα ήθελα να συναντήσω προσωπικότητες που να έχουν αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους με τα αποφθέγματά τους για τη ζωή και την επιστήμη… Για να αναφέρω μερικά ονόματα: Αριστοτέλης, Πλάτωνας, Κομφούκιος, Γκαίτε, Άλμπερτ Αϊνστάιν, Thomas Stearns Eliot, Khalil Gibran…

Ε: Εντάξει, …τώρα, ας προσγειωθούμε στην πραγματική σας ζωή.
Σας αρέσει να ταξιδεύετε;
Α: Μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια… τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά… Όπως έχει πει ο Einstein, «Μου αρέσει να ταξιδεύω, αλλά μισώ να φτάνω στον προορισμό»…

Ε: Ποιο είναι το αγαπημένο σας ταξίδι;
Α: Αυτό που δεν έχω κάνει ακόμα…

Ε: Το αγαπημένο σας ταξίδι από αυτά που έχετε ήδη κάνει;
Α: Νέα Υόρκη, καταρράκτες του Νιαγάρα, Χίλια Νησιά, Κάιρο, Αλεξάνδρεια και Λούξορ,…

Ε: Τι υπάρχει στη λίστα επιθυμιών σας;
Α: Σίδνεϊ, Μπουένος Άιρες, Πεκίνο, Ιαπωνία, Γκραντ Κάνυον…

Ε: Που θα θέλατε να ζήσετε;
Α: Νέα Υόρκη, Μαϊάμι ή Παρίσι… και, από Ελλάδα, στο Βόλο και… στην τραγική Αθήνα…

Ε: Έχετε κάποιο ταλέντο που δεν είναι γνωστό σε όσους σας γνωρίζουν;
Α: Συνήθιζα να Ζωγραφίζω… αλλά τα γρανάζια της ζωής με κρατούν μακριά από τη ζωγραφική… Πρέπει να έχεις ήσυχη, ήρεμη και απροβλημάτιστη ζωή για να ζωγραφίζεις… Ελπίζω να ξαναδώ τον εαυτό μου να ζωγραφίζει… αυτό θα είναι μια ένδειξη ότι έχω πάλι μια ήρεμη ζωή…

Ε: Ποιο είναι το αγαπημένο σας χρώμα;
Α: Πορτοκαλί σε μαύρο… δεν ξέρω γιατί…

Ε: Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Α: Ο Γεώργιος Γουναρόπουλος… και από τους νεότερους ο Δημήτρης Μυταράς και ιδιαίτερα η Αγιογραφία της Παναγίας Καταφυγιώτισσας…

Ε: Κάποιοι τραγουδιστές ή τραγούδια;
Α: Μου αρέσουν κάποια κομμάτια τζαζ, όπως το “ Take Five ” του Dave Brubeck, καθώς και κάποιοι μη ευρέως γνωστοί Έλληνες τραγουδιστές, όπως οι Kadinelia, (π.χ. link, link)…

Ε: Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Α: Εμπιστοσύνη, υπευθυνότητα και ωριμότητα…

Ε: Ποια είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει μια γυναίκα για να πείτε το μεγάλο ναι;
Α: Σεβασμός, εκτίμηση και θαυμασμός…

Ε: Χμμ… Δεν είπατε «Αγάπη»! Δεν είναι σημαντική η αγάπη σε μια σχέση;
Α: Φυσικά και είναι… Αυτή μόλις περιέγραψα… Αυτά που ανέφερα είναι τα τρία βασικά συστατικά της αγάπης…

Ε: Απαιτείτε επίσης Σεβασμό, Εκτίμηση και Θαυμασμό από τους φίλους σας;
Α: Όχι, δεν είναι όλα αυτά απαιτητά… Μπορείτε να απαιτήσετε σεβασμό, από τους γύρω σας, αλλά δεν μπορείτε να απαιτήσετε, από κανέναν, εκτίμηση… Η εκτίμηση μόνο κερδίζεται… Η εκτίμηση κερδίζεται πολύ δύσκολα … και απωλένεται πολύ εύκολα… Το ίδιο και ο θαυμασμός…

Ε: Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να λέτε ψέματα;
Α: Ποτέ… Δεν μπορώ να διαχειριστώ το ψέμα… και υποφέρω όταν πρέπει να πω ακόμη και τα λεγόμενα «κατά συνθήκη ψεύδη»…

Ε: Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Α: Το καταραμένο Αλτσχάιμερ…

Ε: Τι σας κάνει να ξυπνάτε το πρωί;
Α: Το εγγενές ενστικτώδες “καθήκον” μου να δώσω στον ήλιο την ευκαιρία να ανατείλει για μένα…

Ε: Ακούγεται λίγο εγωιστικό, δεν είναι;
Α: Όχι, καθόλου… Το αντίθετο… λέω, απλά, ότι είμαι ευγνώμων που ζω να δω τον ήλιο άλλη μια φορά…

Ε: Αν μπορούσατε να μάθετε κάτι από το μέλλον σας μέσα από μια γυάλινη σφαίρα, τι θα θέλατε να μάθετε;
Α: Τίποτα… Συνήθως οι άνθρωποι θέλουν να μάθουν για το μέλλον τους… αλλά αν μάθετε από τώρα για κάποιο αρνητικό που πρόκειται να σας συμβεί στο μέλλον, θα αρχίσετε να το υποφέρετε από τώρα… 

E: Καθώς πλησιάζουμε προς το τέλος αυτής της συνέντευξης, θα θέλατε να στείλετε κάποιο μήνυμα σε κάποιον;
Α: Ναι, ένα μήνυμα προς όποιον ίσως αφορά:
“Αν είναι να μείνεις, μείνε για πάντα. Αν είναι να φύγεις, κάντε το σήμερα. Αν είναι να αλλάξεις, άλλαξε προς το καλύτερο. Και όταν μιλάς, βεβαιώσου ότι εννοείς αυτά που λες…“ Πολύ περισσότερο όταν γράφεις….

Ε: …και μια τελευταία ερώτηση, βλέπω ότι κλείνετε πάντα τις προτάσεις σας με τρεις τελείες, όχι μια τελεία, γιατί;
Α: Μισώ τις τελείες, γι’ αυτό τις βάζω τρεις-τρεις…

Ε: Τι εννοείτε;
Α: Η μία τελεία δηλώνει τέλος, δηλαδή θάνατος. Τρεις τελείες δηλώνουν συνέχεια… δηλαδή τίποτα δεν τελειώνει… η Ζωή συνεχίζεται…

Ε: Με προκαλείτε και για άλλες ερωτήσεις! αλλά ας βάλουμε μια τελεία εδώ.
Α: Τρεις τελείες θα έλεγα…

Ε: Ευχαριστώ για αυτή τη συνέντευξη… Ελπίζω να μιλήσω ξανά μαζί σας σύντομα.
Α: Ευχαριστώ επίσης για την ευκαιρία να εκφραστώ, ώστε οι αναγνώστες αυτής της σελίδας να με γνωρίσουν καλύτερα… Θα αδράξω κάθε ευκαιρία για να τροφοδοτήσω αυτήν την εικονική αυτοσυνέντευξη με περισσότερες Ερωτήσεις και Απαντήσεις… Έτσι, οι επανερχόμενοι επισκέπτες αυτής της σελίδας να με γνωρίσουν ακόμα καλύτερα…

C.S.